De goudmijn in!

Gisterenmiddag gingen we op aanraden van onze gastheer nog even het dorp in om naar de goudmijn te gaan. Deze wordt gerund door vrijwilligers die alle, soms 150 jaar oude machines etc., onderhouden en renoveren. Helaas is de mijn maar open van 10 tot 13 uur.

Thames is ontstaan door de gold rush die rond 1850 is begonnen. In de hele omgeving waren er ongeveer 20 goudmijnen. Een enkele is nog in gebruik maar in laag tempo.

Na eerst boodschappen te hebben gedaan gingen we naar de Goldmine Experience. Dit was de eerste goudmijn die werd gebruikt in Thames. Op het terrein staan een heleboel oude machines, gereedschappen, gebouwen en allerlei andere benodigdheden. We kregen eerst een kaart om hiermee het terrein te verkennen. Ook een film en fotoreportage hebben we bekeken.
Bij terugkomst gingen we met een begeleider de mijn in. Uiteraard kregen we een mijnwerkershelm op en liepen we een gang in. Het werd al snel behoorlijk donker, maar na een tiental stappen ging een grote zaklantaarn aan zodat we enig zicht hadden. Het is een benauwende ruimte om hier te lopen. We gingen nog iets verder, waarna uitgebreid werd verteld hoe de werkomstandigheden waren voor de mijnwerkers. Niet prettig dus. Door vele specifieke ziektes werden de meeste mannen niet ouder dan 40 jaar. Longziektes door stof, want mondmaskers waren er niet. Ook door giftige stoffen stierven er velen. Ook de harde arbeid vroeg zijn slachtoffers. Heel indrukwekkend al deze verhalen.

Na terugkeer uit de mijn kwamen we bij de nabewerking van de gedolven stenen. Die machines waren gerestaureerd door de vrijwilligers. Eerst een stamper die de grote brokken steen tot poeder stampten. Voor deze machine kregen we gehoorbescherming op. Hadden ze vroeger ook niet, vandaar dat vele mijnwerkers doof werden. Het hele proces van gruis tot scheiding van metalen gezien.
Je bent nooit te oud om te leren.

Wat ons het meest imponeerde waren de machines die in die tijd (ruim 100 jaar geleden) werden ontworpen en gebouwd.
Ruim twee uren hebben we hier doorgebracht.

Daarna weer in de auto voor een rit naar Rapaura Water Garden. Dit ligt op de weg naar Coromandel. Na de afslag naar de Gardens over een heel smal weggetje met tegenliggers gereden. Het was een mooie tuin, maar viel toch iets tegen. Ook het cafeetje was gesloten dus maar snel weer terug naar onze oorspronkelijke route.

Vlak vóór Coromandel is een viewpoint met een prachtig gezicht op de heuvels (bergen) en de zee. Uiteraard even gestopt.
In Coromandel geluncht en even de benen gestrekt voor het laatste deel naar Whitianga. Weer over een hele bochtige weg met veel stijgen en dalen.

Onze overnachtingsplek is een super-de-luxe gelegenheid. Met prachtige kamer, zwembad, whirlpool en uitzicht op zee. Goed gekozen van Marianne. Uiteraard van deze gelegenheid gebruik gemaakt. Het zwembad was 29 graden en de whirlpool 39 graden. Dat was even genieten!

Omdat bij zulke luxe iets extra’s hoort zijn we in de haven uit eten gegaan. Een lekker visje gegeten en teruggelopen met een mooie schemering boven het water. Een heerlijke dag met stralend weer!